South West

Het probleem als je een tijdje niet schrijft, is dat je erna een behoorlijke klus voor de boeg hebt. Waar te beginnen? Volgens mij was ik gestopt op het punt dat ik de Southwest tour zou gaan doen, dus laat ik het daar verder oppikken.

South-West Australia, een gebied dat vooral bekend is door de Margareth River regio, die op haar beurt weer bekend is door de Australische wijnen. Gelukkig was er wel meer te zien, maar laat ik bij het begin beginnen.

Ten eerste starten tours hier achterlijk vroeg, dus de eerste dag stond ik al om kwart voor zeven keurig gedoucht en alles klaar om te gaan. Vervolgens duurde het even voordat we daadwerkelijk werden opgepikt en uiteindelijk moesten we op een parkeerplaats nog herverdelen, maar om half 8 zat ik dan toch in de bus bij Bob. Een 63-jarige authentieke Ozzie en onze driver voor de komende vijf dagen.
Naast me zat een Zwitsers meisje Leticia, die meteen haar ogen voor drie uur dicht deed, dus mijn verwachting was dat het wel eens een hele lange trip kon worden.
Verder een gezelschap dat erg divers was. Zowel qua nationaliteiten (Chinees, Iers, Taiwanees, Zwitsers, Duits, Amerikaans-Chinees, Engels, Zuid-Koreaans en niet te vergeten Nederlands) als leeftijden (van alles tussen 21 en 65).
Eenmaal aangekomen bij de eerste stop Ngilgi Cave, deed Leticia haar ogen open en bleek ze nota bene ook nog erg gezellig. De eerste dag was vrij rustig qua program. Na de Cave hebben we geluncht ergens aan zee (stel je er niet teveel bij voor want de kaas waait hier van je brood, dat krijg je met die oceanen), vervolgens zijn we door gegaan naar een Chocoladefabriek. Nou was ik zoals gezegd met een Zwitserse, dus die was sowieso al niet onder de indruk, maar ik moet zelf ook zeggen dat het meer op een grote winkel met een keuken erbij leek dan op een fabriek. Hey....gratis chocola proeven...je hoort mij niet klagen. Aan het einde van de dag zijn we aangekomen in Augusta, waar de barby werd aangestoken en na een rondje voorstellen en bier/cider/wijn (*doorhalen wat niet gewenst is), werd het al snel gezellig. Natuurlijk wel om tien uur naar bed, want de volgende dag stond het ontbijt om 6.30 weer klaar.

Dag twee zijn we begonnen bij de vuurtoren van Cape Leeuwin (Nederlandse naam ja, afkomstig van het eerste schip dat daar aangekomen is.....of op de klippen gelopen is...dat weet ik eigenlijk niet meer). Bijzonder aan dit punt is, dat juist daar de Indian Ocean en de Great Southern Ocean zich scheiden. Je ziet het niet, maar je weet dat het er is ;)
Vervolgens naar de Bicentennial Tree, het hoogste uitkijkpunt vanuit een boom in West-Australie. Je kunt er komen door op spijlen te klimmen die ze in die boom hebben geboord of geslagen. 71 meter!!!! rare jongens die Australiers. Nu ben ik al wat angstig voor hoogtes, dus de rest kon de boom in (flauwe woordgrap).
Vervolgens door naar Pemberton, waar je een volkomen veilige TreeTopWalk kon doen op een stalen constructie. Daar hou ik van. Duizelingwekkende dieptes overigens.
Vervolgens hebben we ergens in een park geluncht en zijn we naar het strand gegaan. Een aantal mensen hebben gezwommen en tenslotte hebben we een aantal rotsformaties bekeken 'The Gap' en 'Natural Bridge'. Het moet gezegd; Het waren indrukwekkende stenen.

Niet zo indrukwekkend als de tijd waarop wij de volgende dag moesten ontbijten namelijk 5.45. De helft van de groep zou ons namelijk die middag verlaten en we moesten dus op tijd bij het transferpunt zijn. Eerst zijn we vanuit Albany naar Mount Clarence geweest. Een flinke wandeling gemaakt van twee uur en bergje op, dus ik had een persoonlijke overwinning. Prachtige uitzichten boven op deze berg. De foto's zal ik van de week even moeten plaatsen, want deze computer heeft geen cardreader. Op de weg naar beneden nog zo'n 20 minuten alleen gelopen. Dat was een zeer fijne ervaring kan ik zeggen. Erg rustgevend. Het was overigens nog even spannend of we er zouden komen, want halverwege een berg stopte de bus er ineens mee. Dus zonder motor gewoon heuvelaf laten rollen en Bob heeft er beneden benzine in gedaan en toen leek het weer gefixt. Alles natuurlijk als de rust zelve. Je krijgt ze niet zo snel gek hier in Australie.
Na de lunch was het tijd voor wine-tasting. We zijn tenslotte in een wijngebied en vervolgens moesten we toch echt 8 van onze nieuwe vrienden laten gaan. Lekker veel ruimte in de bus...dat wel. Was ook nodig want onze volgende stop Esperance was zo'n vijf en een half uur verder. Wel een superleuke plaats en het hostel had een veranda met uitzicht op de zee. Dus niet slecht.

De volgende dag mochten we 'uitslapen' tot 7 uur. Rustig dagje met een bezoek een wat rosten (natuurlijk, nog meer steen) en twee stranden (aaaaahhhhh, daar kom ik voor). Helaas was het weer niet echt goed, dus hoewel het water nog altijd mooi turqoois was, was het toch best wel fris. Desalniettemin heb ik een duik genomen in de zogeheten Hellfire Bay. We zijn nog even Esperance zelf in geweest en toen terug naar het hostel. Het idee om naar een zonsondergang te gaan kijken bestond nog, maar toen kwam het weer echt op gang en was er dus gewoon vijf uur lang onweer in de avond. Op zich ook wel eens interessant, zo'n vijf uur durende lichtshow boven het water.

Dag vijf stond het ontbijt om 5.15 klaar, want er moesten zo'n 850 kilomters worden afgelegd. Zo gezegd zo gedaan en onderweg nog Wave Rock bezocht (ik zal het niet uitleggen, de foto zal het van de week vanzelf duidelijk maken) en om 6.30 waren we weer veilig in Perth.

Ingecheckt in het YHA in het centrum. Een heerlijk hostel dat schoon is en airconditioning kent. Bovendien bleven Leticia en een andere jongen Gareth daar ook, dus dat was gezellig. Sowieso zijn we vrijdag, zaterdag en zondag nog weer met verschillende mensen van de tour uit geweest, dus ik heb weer vrienden voor het leven erbij.

Zaterdag had ik een hele slecht dag, want al mijn reisplannen vielen in 1x in het water. Ik had net een vlucht vanuit Perth geboek ipv Broome omdat ik begreep dat ik bij Exmouth (zoek het maar op allemaal ;)) niet kon duiken momenteel, toen bleek dat mijn tour afgelast was. Het leek er even op dat ik nog twee weken alleen maar Perth zou zien en dat is toch iets te veel van het goede. Gelukkig kan ik nu vrijdag op een andere tour en ben ik met een duikcursus begonnen in Fremantle (buitenwijk van Perth). Eind goed, al goed.

Ik moet nu echt gaan, want over twee minuten loopt mijn tegoed af en dan zou mijn verhaal weg zijn en dat zou toch jammer zijn.

Dus tot snel. Aju! x