Tasmanie en Melbourne

Dat krijg je er van met al die complimenten na het laatste verhaal…..writersblock ;) Of misschien ben ik gewoon te druk geweest met leuke dingen om lang achter een computer te zitten.
In ieder geval bleek achteraf (voor mij) dat ik het meisje zonder clou was in mijn vorige verhaal, want ik had een prachtige opbouw over roodharige jongens die hamburgers bakken in hostels en vervolgens vergeet ik het belangrijkste, namelijk dat die zelfde jongen drie dagen later in Coral Bay (waar wij dus hebben gesnorkeld) is aangevallen door een haai! Hij was op het nieuws en alles…..best bizar. Dus uiteindelijk was ik misschien toch niet zo rouwig dat ik niet bij Rottnest Island kon duiken, want de laatste keer dat iemand dodelijk gebeten is door een haai, was precies daar. Je moet het lot natuurlijk niet tarten.
Maar goed, tot zover over West-Australie, want daar ben ik inmiddels ook alweer een goeie twee weken weg. Vanuit Perth ben ik naar Melbourne gevlogen en meteen door naar Launceston in Tasmanie. Ik heb er bewust voor gekozen om in eerste instantie niet in Melbourne te blijven, want ik had zo’n vermoeden dat als ik daar heen zou gaan ik voorlopig niet meer weg zou willen.
Launceston is de stad waar Trish en haar nieuwe partner Chris wonen. Het is een prachtige stad, met de meeste huizen tegen een berg aangebouwd en een rivier met haventje in het centrum. Door deze rivier (de Tamarriver) stroomt zout water, want het is eigenlijk een soort vertakking inlands van de zee. Het grappige is dat je daardoor ook de getijden hebt en je het ene moment dus naar een prachtige volle rivier kijkt en een paar uur later naar grote stukken land of laag water met modder. Tussen de gebergten vind je die kloven, waarvan de Cataract Gorge de bekendste is. De eerste dag had Trish een boottocht geregeld van vier uur inclusief lunch over de Tamarriver. Dat noem ik nog eens sightseeing in style. Het was erg leuk om te doen, want ten eerste gaf het een prachtige indruk van de omgeving, maar daarnaast hadden we ook alle tijd om bij te kletsen. Hierna hebben we koffie gedronken bij een restaurant in de jachthaven, passend ‘Mud’ genaamd en vervolgens zijn we naar de Cataract Gorge gereden waar we middels een soort ski-lift over de hele kloof heen konden.
Ik had van tevoren besloten dat ik een tour wilde doen in Tasmania, omdat ik niet constant van Trish wilde vragen om mij over het hele eiland te rijden. Er was een westkust tour en een oostkust tour (of beide, maar daar had ik geen tijd voor). Westkust was veel ruwe gebergten, wandelingen en matig weer, oostkust was strand, leuke stadjes en over het algemeen beter weer. Jullie kennen me, ik hoef niet te zeggen welke tour ik gekozen heb.
Wat ik echter wel wilde zien en wat een onderdeel was van de westkust tour, was Cradle mountain. Gelukkig wilden Trish en Chris mij daar graag mee naartoe nemen. Dat klinkt heel vriendelijk, maar nog veel vriendelijker als je beseft dat het zo’n drie-en-een-half uur is om er heen te rijden en dan nog eens terug. Maar het National park was prachtig. We hebben een aantal (korte) wandelingen rondom het meer onder aan de berg gedaan en ook nog een waterval gezien. Sommige mensen doen een vijf-daagse wandeltour door het gebied. Gezellig met je backpack op je rug…..volgens hen voel je het na een paar uur niet meer. Ik geloof ze wel op hun woord. Na terugkomst in Launceston zijn we gaan eten bij Mud. De meest luxe maaltijd die ik in lange tijd heb gehad, dus ik heb volop genoten.

De volgende dag begon mijn drie-daagse tour. Om negen uur (zeer schappelijk) werd ik opgepikt bij het busstation. Wat ik van tevoren niet helemaal in de smiezen had, was dat mijn tour dus de tweede helft was van de gehele tour. Oftewel…een bus met allemaal mensen die elkaar al kennen en alleen Tom (Nederlandse jongen) en ik waren nieuwkomers. Dus……Ik heb nog nooit zo snel 16 namen uit mijn hoofd geleerd. Maar ik moet zeggen dat iedereen ons een warm welkom heeft gegeven. Wel grappig was de samenstelling van de groep, want waar de westkust van Australie wat ouder publiek heeft dan de oostkust, heeft Tasmanie op haar beurt weer ouder publiek dan de westkust. Er waren aardig wat 30plussers op de trip, behoorlijk wat 40plussers en zelfs een aantal 50plussers. De twintigers waren in ieder geval in de minderheid. Maar uiteindelijk komt iedereen natuurlijk om meer van dit prachtige land te zien, dus heeft iedereen in ieder geval een gedeelde interesse. En als er ‘s avonds echt niets meer was om over te praten, dan was er altijd nog UNO. Maar goed, de tour dus.
De eerste stop was prachtig, het was een soort kloof in een berg en er was water en ski-liftjes en het heette Cataract Gorge. Precies, daar was ik al geweest. Maar ik moet zeggen dat het helemaal niet erg was om er nog een keer door heen te gaan, maar nu via een wandeltrack. Prachtige foto’s gemaakt en hoewel men hier vaak zegt dat Tasmanie koud is, was het heerlijk zomerweer. Na de kloof zijn we doorgereden naar Bay of Fires. Een van de eerste gebieden die werd gezien door Abel Tasman, voordat hij besloot dat Australie niet zijn ding was en verder naar het oosten vertrok om Nieuw Zeeland te ontdekken. Hij noemde de bay zo, omdat hij op verschillende plaatsen rook en vuur zag. Waarschijnlijk waren dit vuren gemaakt door de Aboriginals. Ik vond de naam vandaag de dag ook nog wel typisch, omdat sommige stenen op dit strand door corrosie een vuurrode kleur hebben. Na een tijdje op dit strand te zijn geweest (de driver zei dat het een van de mooiste stranden van Australie was, hij is klaarblijkelijk nooit aan de westkust geweest), zijn we doorgereden naar het kleine plaatsje Bicheno. Hier hebben we een korte wandeling gemaakt naar een eiland waar pinguins leven. Dit zijn de kleinste pinguins ter wereld. Voorheen heetten ze fairy-pinguins, maar dit mag niet meer want dit is schijnbaar beledigend voor homo’s????????? Right….rare jongens soms, die ozzies. In ieder geval 1 pinguin kunnen ontdekken in zijn hol (ja, ze wonen in een hol in de grond), wat op zich best gunstig was, want het is officieel niet het seizoen voor pinguins.
De volgende dag zijn we naar het Freycinet National Park gereden. Franse naam inderdaad. Ook de Fransen waren hier eerder dan de Engelsen, ook zij hebben verzaakt Australie eigen te maken. Belangrijkste trekpleister van Freycinet is Wineglass Bay. Ik zal er verder niet te veel woorden aan vuil maken en de foto voor zichzelf laten spreken.
Na de wandeling door dit national park was de volgende stop Kate’s berry farm voor vers gemaakt ijs en chocola. Wat een slechte keuze, deze oostkusttour.
Hierna was er een lange zit, want we gingen in een ruk door naar Port Arthur in het zuiden van Tasmanie. Wel een prachtige rit, waarbij je precies die natuur ziet die je in Tasmanie verwacht en nergens anders. Enorme bossen op enorme gebergten, rivieren, kusten en afgronden. De natuur hier is ruig, ik kan het niet anders beschrijven. Onderweg nog een onbewoond eiland gezien, waar ze een koppel zoeken om de camping te beheren. Dus als iemand interesse heeft? Het is overigens niet bepaald een bounty-eiland. Nadat we nog even zijn wezen kijken bij het meest zuidelijke punt van Tasmanie/Australie (dus dichtbij Antartica=koud) zijn we doorgereden naar Port Arthur.
Port Arthur was de gevangenis waar na het stichten van de eerste kolonies gevangenen werden heen gestuurd. Over het algemeen werden mensen die in Engeland of Ierland iets gedaan hadden, sowieso naar Australie gestuurd, maar als het ging om een simpele veroordeling voor bijvoorbeeld diefstal uit armoede, dan mochten ze in Australie op een boerderij werken en als de baas ze goedgezind was werden ze na een paar jaar weggestuurd met wat geld om iets voor zichzelf te beginnen. Port Arthur was echter voor mensen die iets meer hadden gedaan dan slechts diefstal of diegenen die zelfs in het Australische systeem steeds weer in de problemen kwamen en hier waren ze wel echt minder vrij. Ik moet zeggen dat het weer nog steeds prachtig was, dus toen wij er op de laatste ochtend een tour hebben gemaakt, leek het bijna een schilderachtig klein dorpje, maar gezien het feit dat het erg koud en nat kan worden in het zuiden van Tasmanie, zal het vast niet altijd zo pittoresk zijn geweest. Wat ik wel erg interessant vond aan het hele verhaal is dat men in Australie dus vanaf het begin al heeft geloofd dat je ook gevangen een ambacht moet leren, zodat ze zichzelf kunnen redden als ze op vrije voeten komen. Best vooruitstrevend.
In de middag zijn we naar een Wildlife park gegaan, waar ze Tasmanian Devils opvangen. De populatie in Tasmanie is de afgelopen jaren met 80% terug gelopen door een besmettelijke vorm van kanker die deze beestjes elkaar aandoen door te bijten. 80% in een jaar of 5, je hoeft geen rekenwonder te zijn om te beseffen dat dit een enorm probleem is.
Ze zien er overigens superschattig uit totdat je ze ziet (en hoort) eten. Als je ziet hoe een babydevil lekker bij zijn moeder ligt te drinken en twee minuten later samen met haar zijn uiterste best doet om een kangaroe in stukken te trekken, dan ben je wel genezen van de wens om ze te knuffelen. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Hierna zijn we naar Hobart gereden. Een van de drie meest fotogenieke steden in de wereld, na Rio de Janeiro en Capetown. Bergje…stadje…haventje….I get it. ‘s Avonds met zijn allen wat wezen eten en vervolgens lekker naar bed. Om de volgende dag wakker te worden met enorme bulten op mijn armen en benen. Bedbugs!!!! Gadverdamme! Gelukkig had ik mijn eigen slaapzak niet bij me en ik heb bij terugkomst bij Trish al mijn kleren uit voorzorg gewassen, want als je die jongens met je meeneemt dan kom je er niet snel vanaf.
‘s ochtends in Hobart nog naar het Museum of Old and New Art geweest (MONA). Een prachtig gelegen museum, met een nogal dubieuze faam en ik begrijp waarom. Er is veel schokkende kunst te vinden. Veel naakt, veel dood, veel geweld en veel treurnis. Ik weet niet of ik er nou echt blij van werd, maar ze hadden gelukkig ook wat gezelligere dingen en een prachtig uitzicht vanaf de museumbar. Vervolgens met de boot terug naar Hobart, waar Trish en Chris heen gereden waren (weer twee uur enkele reis) om mij op te halen.
De zondag hebben we niet zoveel gedaan. Trish en ik zijn gaan zwemmen in een zwembad in de buurt en ‘s middags zijn we nog even naar het strand geweest. Maandagochtend ging ik weg en…….regen. Dus ik moet zeggen dat ik niet te klagen heb gehad over het weer.
Volgende stop…..Melbourne. Ik ben van die maandag tot afgelopen dinsdag (dus een volle week) in Melbourne geweest en het was een en al feest. En dan bedoel ik niet dat ik alleen maar heb gefeest, want dat valt eigenlijk nogal mee, maar het was vooral heerlijk om weer in die stad terug te zijn.
St.Kilda is ongelovelijk veranderd. Waar het voorheen net een beetje hip aan het worden was, hangt het nu van hipheid aan elkaar. Alle voorzieningen zijn nu volop aanwezig, er zijn alleen in St.Kilda al tientallen restaurants bij gekomen en je kunt nu gewoon op het strand liggen zonder bang te hoeven zijn dat je in een condoom (het was voorheen een rosse buurt) of naald (met veel drugsverslaafden) ligt. Er wordt ook ontzettend veel gebouwd en dat zou wel eens hetzelfde effect als in Amsterdam kunnen hebben, want hoewel het veel mensen leuk lijkt om in een dergelijke buurt te wonen beseffen ze denk ik niet hoeveel overlast het kan geven. Er zijn nu in Melbourne alweer andere buurten die dezelfde ontwikkeling door gaan als St. Kilda de afgelopen 10 jaar heeft gedaan, dus wellicht zijn die volgende keer populairder. Topolino’s, waar ik heb gewerkt was er in ieder geval nog en ook mijn oude huis en hostel stonden er nog. Ik heb zelfs Matt (mijn oude baas) en Chris (zijn zoon, waar ik mee werkte) weer gezien, wat erg leuk en gezellig was.
Verder ben ik dit keer veel meer de stad in geweest dan voorheen in totaal. Ik heb door de leuke buurten en straten als Carlton en Chapelstreet gewandeld, ben op woensdag avond naar de Queen Victoria Market geweest, waar een soort van braderie gaande was en heb volop genoten van alle bakkerijen, koffiehuizen en restaurantjes. Doordat een aantal mensen die ik ken van verschillende tours ook in Melbourne waren, was er iedere dag wel iemand om iets mee te ondernemen. Met Eva, die ik in Tasmanie heb ontmoet, ben ik nog op een dagtour naar Phillip Island geweest. Dit eiland staat bekend om de vele pinguins die ‘s avonds na zonsondergang het strand op komen om vervolgens een paar kilometer naar hun hol te lopen. Via houten boardwalks kun je met ze mee wandelen. Erg aandoenlijk. Omdat dit een beetje weinig activiteit is voor een hele dagtour, ga je ook naar het strand, een chocoladefabriek, een park waar vleervossen wonen en een wildlifepark. Mijn derde wildlifepark inmiddels, maar ik had nog geen Koala’s en Wombats gezien. Nu wel! Da’s pas schattig. Ik wilde er een stelen! Hoewel ik nog niet klaar was om Melbourne te verlaten (maar dat ben ik volgens mij nooit) heb ik gisteren toch afscheid genomen van mijn favoriete stad op aarde. Gelukkig werd ik opgehaald (3,5 uur heen, 3,5 uur terug) door een van mijn favoriete mensen op aarde; Brian. Ik ben nu in zijn prachtige nieuwe huis en zal dit weekend weer kunnen knuffelen met Bec die doordeweeks hard aan het werk is. Vervolgens is het plan om naar Brisbane te vliegen, vanwaar ik samen met Connie (zwitsers meisje die ik ken van Perth-Exmouth tour en Melbourne) via de kust naar Sydney zal reizen om vervolgens over een week of drie in het hopelijk dan minder koude Amsterdam/Weesp weer een aantal van jullie in mijn armen te sluiten. Maar, dat is pas over drie weken. Voor nu nog even….wordt vervolgd.

Aju!