Beechworth en Eastcoast

Op verzoek nog een laatste reisverslagje, ook al ben ik volgende week rond deze tijd allang weer thuis om het jullie allemaal persoonlijk te vertellen.
Laatste keer dat ik schreef was ik net aangekomen bij Brian in Beechworth. Dat lijkt inmiddels alweer heullll lang geleden, maar het is natuurlijk slechts een week of twee. De tweede helft van mijn reis is het tempo op zich flink omlaag gegaan en heb ik meer tijd om hier en daar een paar dagen te blijven, maar toch heb ik nog zoveel gezien en gedaan dat het langer lijkt dan een paar weken.
Zoals ik al schreef heeft Brian een prachtig huis in Beechworth. Hij is er lang mee bezig geweest om het op te knappen, maar het is dan ook echt prachtig geworden. Ik vond het zelf een leuker huis dan het vorige, maar dat kan er ook mee te maken hebben dat in Beechworth nou eenmaal meer te beleven is dan in Barnawartha waar hij eerst woonde. Het is een oud goudmijnstadje en heeft ook echt zo'n ouderwetse uitstraling. Hoewel het nu maar een bevolking heeft van een paar honderd mensen, woonden er vroeger duizenden goudzoekers. Verder is het vooral bekend omdat Ned Kelly, de (bank)rover er heeft gewoond en er verschillende keren is opgepakt en veroordeeld, de laatste keer zelfs tot de doodstraf, die uiteindelijk is uitgevoerd in Melbourne.
Ned Kelly is voor de Australiers een legende en wordt gezien als een soort Robin Hood. Ik snap het niet helemaal moet ik zeggen, want hij stal dan wel alleen van de rijken, maar hij gaf niets aan de armen. Had hij nu geleefd dan was hij waarschijnlijk aanhanger van de occupy-beweging geweest en had hij ergens met een tentje op een plein gestaan en op die manier voor overlast gezorgd, volgens mij. Maar goed, een lokale held dus.
Brian woont samen met zijn nieuwe liefde Lanie en haar dochter Lily. Lanie is van oorsprong Duitse, maar woont de helft van haar leven al in Australie. Ze werkt bij de BeechworthBakery en ik moet zeggen dat ze uitstekende connecties heeft. Via haar kreeg ik een pas die twee dagen geldig was om alle musea in Beechworth te bezoeken. Brian moest op donderdag werken, dus dat kwam mooit uit en op die manier heb ik een hoop geleerd over de goudzoekers, de rechtbank waar Ned Kelly is veroordeeld, The Telegramstation (waar je nog telegrammen kunt versturen) en het stadje zelf. Er was ook een tour maar die kon ik die middag niet doen, want ik ging winkelen in Albury met Lanie. Gelukkig was de pas twee dagen geldig! Dus...Brian ook een pas en samen op Ned Kelly tour. Volgens mij was hij doodongelukkig, haha. Lekker als een tourist door je eigen dorp lopen met een groep mensen die te pas en te onpas stilstaan om een foto te nemen van iets onbenulligs. Bovendien kende hij degene die de tour deed en die werd op haar beurt weer doodnerveus van het feit dat er een local aanwezig was. Maar.....hij heeft het overleefd en na een wijntje en een maaltijd in de pub was alles weer prima in orde.
Op de andere dagen heeft hij me nog mee genomen naar een kloof met watervallen in de omgeving (ook Beechworth heeft een eigen kloof als plaatselijke bezienswaardigheid), naar een prachtige lookout in de omgeving vanwaar je bij wijze van spreken van Weesp tot Alkmaar kunt zien en naar superschattige kleine stadjes als Yackandandah en Myrtleford. Brian was geloof ik bang dat ik me zou vervelen,dus ik ben schandalig verwend.
Op Zaterdag kwam Bec me halen en zijn we naar haar (ouders) huis in Barnawartha gegaan. Het was erg leuk om haar ouders weer te zien en zelfs haar broer Shamus was er. Die had ik al sinds het begin van mijn eerste Australie-trip niet meer gezien, dus zo'n 12,5 jaar geleden. Zaterdagavond hebben we heerlijk gegeten en bijgekletst. Niet te laat naar bed, want de volgende dag was Tomato-day!! Wat neerkomt op een mannetje of twaalf die tomaten snijden (120 kilo!!), deze vervolgens door een machine heen jassen die er Passata (tomatensaus) van maakt. Deze saus gaat in schoongemaakte bierflesjes waar van te voren handmatig een basilicumblaadje in is gedaan en dan gaat er een dop op. De bierflesjes gaan vervolgens in grote ronde tonnen met water en die worden dan aan de kook gebracht en vervolgens laten ze deze een uur koken. En dan komt het belangrijkste, namelijk het wijn drinken en hapjes en lunch eten. Erg zwaar allemaal, kan ik je vertellen. Helemaal omdat de moeder van Bec van deels Italiaanse is van origine en verschrikkelijk goed kan koken. Bec en ik hadden de portugese tarts (custardtarts) gemaakt en ook die waren zeer goed te doen. Op de terugweg nog een Echidna gezien (een Australische egel met een nogal opvallend uiterlijk), maar ik kan op deze computer geen foto's uploaden, dus dat wordt of wachten of google.
De dag na Tomatoday was het tijd om Beechworth weer te verlaten en verder te gaan met mijn trip. Connie en ik vlogen die dag allebei naar Brisbane om daar vervolgens opgehaald te worden door Helene, die we ook kennen van onze Westcoast-trip. Helene is een dame van 39, die bij Qantas werkt en daarom schandalig goedkoop de hele wereld over kan vliegen en dit ook met enige regelmaat doet. Maar in Januari had ze dus besloten wat meer van haar eigen land te zien en zo hebben wij haar leren kennen. Ook Helene had een prachtig huis waar Connie en ik allebei een eigen kamer kregen met een double bed. Dat backpacken is ook niet meer wat het was, haha.
Maandagavond was het vrij laat voordat we eindelijk in Brisbane waren (ik had twee uur vertraging, omdat we om een storm heen moesten vliegen) en hebben we bij Helene thuis lekker gegeten en gezeten en gekletst.
De volgende dag zijn we naar de SunshineCoast (noord van Brisbane) gereden. Hier ligt ook Noosa een dorpje waar ik tijdens mijn vorige trip al eens geweest was en hier hebben we geluncht en gewandeld en lekker aan het strand gelegen. De dag erna moest Helene werken (5 uur 's ochtends tot 12 uur 's middags), dus zijn Connie en ik eerst alleen op pad gegaan naar het centrum van Brisbane. Best leuk al die winkels, maar op zich niets bijzonders. 's Middags heeft Helene zich bij ons gevoegd en hebben we fietsen gehuurd om door Southbank te fietsen. Southbank is een gebied aan de andere kant van de rivier die door Brisbane loopt en is vooral erg hip. Dus prachtige huizen, gezellige restaurantjes en een aangelegd stadsstrand. 's Avonds lekker gegeten bij een restaurant in Southbank en vervolgens met de ferry terug naar de auto van Helene. De ferry vaart over de rivier door de stad, dus prachtige skylines, vooral 's avonds.
De dag erna zijn we naar de Goldcoast gereden. Niet naar Surfers Paradise, want daar zouden Connie en ik de volgende dag al heen gaan (hoewel we er wel snel doorheen gereden zijn), maar naar het zogeheten Hinterland (achterland). Dat betekent dus prachtige regenwouden en watervallen. Het was een flinke wandeling die we hebben gedaan, maar het was het dan ook zeker waard (foto's volgen).
Hierna was het tijd om onze weg verder te vervolgen en op vrijdag hebben we de Greyhound bus genomen van Brisbane naar Surfers Paradise. Van te voren had ik al tegen Connie gezegd dat we beter maar 1 nacht konden blijven, want ik weet dat het verleidelijk is om te blijven hangen. Dus voor de zekerheid hadden we de bus de volgende dag ook alvast geboekt. Het was erg leuk om weer terug te zijn. Ik heb de clubs gezien waar we elke avond uitgingen, de supermarkt waar ik na anderhalf uur ontslag genomen heb en mijn oude hostel, dat nota bene voor het laatste weekend open was om vervolgens voor goed haar deuren te sluiten. Connie en ik kwamen bij dat hostel een jongen tegen die er werkte en die ons vertelde dat als we naar een goed strand wilde (op het grote strand was teveel wind) hij een strandje wist vijf minuten verder aan de rivier. Nooit geweten!!!! Ik heb een maand in dat gat doorgebracht en nog nooit aan dat strandje gezeten dat inderdaad veel relaxter was dan het grote strand. Af en toe vraag ik me echt af of ik mijn grijze massa uberhaupt wel gebruikt heb tijdens die reis, maar goed. 's Avonds zijn we uit geweest met een groep van het hostel, wat erg leuk was. De muziek was goed en de drank was betaalbaar (had ik al gezegd dat alcohol in Australie echt belachelijk duur is?), maar toen allerlei mensen om ons heen spontaan begon te tongen een een broekie van 19 aanstalten wilde gaan maken om zijn charmes op mij te botvieren, leek het ons een prima tijd om terug naar het hostel te gaan. Volgende dag katervrij, iedereen blij.
De volgende dag een korte rit naar Byron Bay, waar we vervolgens drie dagen hebben doorgebracht met op het strand hangen en een beetje rondlummelen. De eerste dag nog afgesproken met Davey die ik nog ken van mijn vorige trip en die tijdens zijn reis door Europa ook in Nederland op bezoek is geweest. Erg grappig aangezien hij nu vader van twee meiden van 3 en 6 is en dus voornamelijk bezig was met insmeren, schelpen zoeken, zandkastelen bouwen en meerminstaarten maken. Maar tussen de bedrijven door hebben we nog een beetje kunnen bij kletsen. Verder hebben we in Byron twee surflessen gehad. We zouden er eerst 1 doen en hoopten dan misschien zelf een beetje verder te kunnen aanrommelen met gehuurde surfboards, maar het bleek nog niet zo makkelijk. Aangezien het wel erg leuk was, dus snel een tweede les geboekt. Eerste les kon ik opstaan, tweede les kon ik blijven staan tot aan het strand. Niet slecht vond ik zelf. Nu alleen nog zelf leren om een golf te pakken in plaats van geduwd te worden.
Aangezien de trip van Byron naar Sydney 14 uur is, leek het ons wel verstandig om deze op te splitsen in twee delen. Vandaar dat we nu precies in het midden verblijven in Port Macquarie. Waar Surfers Paradise een hippe uitgaansstad is en Byron een hippie-town is Port Macquarie weer heel anders. Het is een stuk rustiger en meer geschikt voor gezinnen, maar we vermaken ons hier verder prima. Gisteren zijn we naar het Koala-hospital geweest, waar ze alle Koala's opvangen die Chlamydia hebben, zijn aangereden of zijn aangevallen door een hond. Erg fijn om te zien hoe die beestjes weer opknappen na een tijdje en vaak zelfs weer worden uitgezet.
Vandaag zijn we wezen kayakken door een soort Mangrove en een klein stukje op zee. De stuurmanskunsten lieten te wensen over, maar het was wel leuk. Vanavond een relaxte avond, want morgen om 5.50 uur vertrekt onze bus naar Sydney. Dan vier dagen in de grote stad en woensdag vlieg ik naar huis!!!! Hoewel ik het erg naar mijn zin heb gehad deze twee maanden zoals jullie hebben kunnen zien en lezen, verheug ik me er toch ook erg op om iedereen weer te zien en weer lekker met mijn vriendje te knuffelen. Ik heb begrepen dat het weer inmiddels weer te doen is, dus dat lijkt me sowieso een mooi moment om terug te komen. Voor nu heb ik nog een afspraak met de zon en het zwembad staan, dus.......

Aju en tot snel!