Duiken en Perth naar Exmouth

Zo....eindelijk weer even tijd gevonden om een stuk te schrijven. De laatste keer was ik gebleven bij mijn gewijzigde plannen en mijn duikcursus. Dus laat ik het daar weer oppikken.

De duikcursus was pittig. Binnen de groep waarmee ik de cursus volgde, was ik de enige waarbij Engels niet de moedertaal was. Ik heb een hoop nieuwe woorden geleerd moet ik zeggen. Bijvoorbeeld ooit gehoord van buoyancy (ik gok drijfvermogen, maar weet het nog steeds niet zeker) en regulators en occies?? Ik nu wel. De eerste dag was theorie in de ochtend en de eerste duik in het zwembad in de middag. Fysiek wordt er schijnbaar niet zo heel veel van je verwacht, want om te laten zien dat je jezelf een beetje kunt redden in het water moesten we 200 hele meters zwemmen en 10 hele minuten watertrappelen. Het aantrekken van je wetsuit is naar mijn mening moeilijker.
Vervolgens ga je echt voor het eerst onder water ademen, wat op zich wel een vreemde gewaarwording is en zijn we begonnen met het oefenen van de eerste vaardigheden. Als je vervolgens het water uit komt, is de zwaartekracht een rare gewaarwording. Omdat je ook nog je luchtcilinder en je weightbelt (gewichtenriem???) draagt, heb je het gevoel dat je echt naar de grond wordt getrokken. Dat heb ik op woensdagavond na het baantjes trekken ook wel eens, maar dit is echt 10x zwaarder om nog niet te spreken over de druk die de weightbelt uitoefent op je blaas (en het feit dat je dan nog een half uur bezig bent je wetsuit uit te pellen ;-)).
De tweede dag had dezelfde opbouw als de eerste, dus eerst theorie en dan naar het zwembad om vaardigheden te oefenen. Het is toch wel belangrijk dat je leert hoe je moet reageren in geval van nood, dus leer je onder andere om lucht te delen, je mondstuk terug te vinden, hoe je indien nodig snel omhoog kunt komen en hoe je je masker weer leeg krijgt als er water in zit. Verder leer je je buoyancy onder controle te krijgen om te voorkomen dat je ter aarde (bodem) stort of in je eentje naar boven vertrekt terwijl dit niet de bedoeling is.
De derde dag zijn we voor het eerst in open water gaan duiken. Er was niet zoveel te zien helaas, maar op zich waren we toch vooral weer bezig met het uitvoeren van de vaardigheden. Tijdens het zwemmen kwamen we nog wel kwallen tegen en ik vond het vooral gezellig toen tijdens het oefenen aan de oppverlakte een kwal verstrikt raakte in mijn mondstuk en daarbij schijnbaar een tentakel was verloren. Toen ik vervolgens het mondstuk weer in mijn mond deed voelde ik me spontaan Marijke Helwegen. Het effect was gelukkig maar van korte duur, maar ik ben vervolgens zorgvuldig om alle kwallen heen geflippert.
De cursus duurde in totaal vier dagen, maar omdat mijn plannen dus gewijzigd waren, moest ik de laatste duikdag uitstellen tot de week erna. Erg jammer, want het was een leuke groep mensen en het weer was prachtig. Maar de plicht roept.....als backpacker moet je natuurlijk ook een beetje backpacken.

Op vrijdag startte mijn 7-daagse Perth to Exmouth tour, wederom met Western Xposure. Het was een groep van 18 man dit keer en het vreemde was....geen enkele aziaat dit keer. Ik kan zeggen dat dit echt een unicum is, want in Australie in het algemeen, maar vooral onder backpackers is het percentage Aziaten gigantisch. Maar goed, nu dus niet. Wel Zwitsers (daar zijn ze weer), Ieren, Engelsen, Duitsers en Amerikanen. Ik was wederom de enige Nederlandse (schijnbaar hebben ze de west-kust nog niet zo ontdekt) en er was zelfs een echte Ozzie aan boord, naast natuurlijk onze driver Adam. De leeftijden varieerden wederom van 19 tot ver over 40, dus genoeg diversiteit.
We zijn begonnen met een wandeling door de Pinnacles dessert. Ik heb mij laten vertellen dat deze woestijn vroeger een bos was, dat op de een of andere manier is ondergelopen met zand en dat de Pinnacles bomen zijn die versteend en geerodeerd zijn. Het klinkt nogal onwaarschijnlijk en misschien heb ik het verkeerd begrepen, maar aan de andere kant zijn er wel meer gekke dingen in dit land, dus wie weet.
Vervolgens zijn we naar een strand gegaan waar de durfals (lees: niet ik) konden Sandboarden en we geluncht en gezwommen hebben en een voorstelrondje hebben gedaan. Dit was erg gezellig en eigenlijk is de sfeer de rest van de trip zo goed gebleven. In het hostel waar we ‘s avonds sliepen was een zwembad, dus er ontstond nog een spontane poolparty, maar om een uur of half twaalf was het voor mij (en een aantal andere 30-jarigen) toch echt gedaan.

De tweede dag begon meteen met gevaarlijke bezigheden. We hadden namelijk per ongeluk het ontbijt van een andere tourgroep opgegeten en de driver van die groep was op zijn zachtst gezegd niet geamuseerd. We hebben hem vervolgens omgedoopt in Grumpy.
Wat wel echt gevaarlijk kan zijn is afdalen in diepe dalen tussen gebergten met iemand die hoogtevrees heeft, maar Adam had er geen moeite mee om mij middels liegen en bedriegen evengoed naar beneden te praten. “Dit stuk is het moeilijkste en daarna zijn we zo bij de rivier”....”Oh, nee. Dit stuk is nog net iets moeilijker en steiler, maar daarna zijn we echt bij de rivier”....”Hier moet je alleen nog even over die grote gladde rots klimmen en dan zijn we er”. Ja, laat maar Adam. Ik geloof het verder wel. Maar uiteindelijk was het een goede actie van hem, want ik ben bij die rivier terecht gekomen. Het was zo’n 40 graden onder in dat dal, dus even pootjebaden kon geen kwaad. Na de klim weer omhoog (zelf gedaan met hulp van mijn nieuwe Amerikaanse vriendin Lily) zijn we nog naar Nature’s window geweest. Een prachtige uitkijk over het gehele rotsachtige gebied.
‘s Middags stond er een lange rit op het programma. Wat niet hielp, was dat we onderweg ook nog een lekke band hadden. Gelukkig kwam Grumpy vlak erna aangereden.....en reed door....Thanks Grumps!
Uiteindelijk met behulp van een echte Ozzie die gelukkig wel een goeie krik had (wij dus niet) de band kunnen verwisselen (de jongens dan natuurlijk) en door kunnen crossen naar Shell beach. Shell beach bestaat geheel uit, je raadt het niet, schelpen. Prachtig helder water en heel veel zout in het water, dus lekker een beetje rondgedobberd en uitgerust van de drukke dag. Uiteindelijk nog naar een prachtige plek gereden om de zonsondergang te zien. Vervolgens kwam de bus vast te zitten in het zand. De jongens vonden dat zij wel genoeg hadden gedaan, dus hebben de dames de bus maar weer de weg op geduwd.

We hebben de nacht doorgebracht in Monkey Mia. Een plek die bekend staat om de dolfijnen. Wil je ze goed kunnen zien, dan moet je om vijf uur ‘s ochtends naar het strand gaan volgens Adam. En ik moet zeggen dat hij gelijk had. Bovendien was er een prachtige zonsopkomst. Volgens mij de eerste keer dat ik daadwerkelijk uitgebreid een zonsondergang en –opkomst heb gezien in 24 uur.
‘s Middags zijn we naar Coral Bay gereden. Onderweg gestopt bij de Stromatolites. Het lijken stenen en er valt weinig te zien, maar toch was het indrukwekkend, want Stromatolites zijn de eerste organismen die de aarde ooit gekend heeft en zijn nog maar op twee of drie plekken op de wereld te zien. Toch gek dat onze voorvaderen van 3,5 miljard jaar geleden nog het meest lijken op een stoeptegel, maar vanaf nu geldt: Stromatolites are our friends :)
Vandaag was hamburgerdag, dus naast het feit dat we ‘s middags zelfs hamburgers hadden gebakken voor de lunch, was er ‘s avonds in het hostel ook nog een vrolijke jongeman met rood haar hamburgers voor ons aan het bakken als avondeten. Ach...je leeft maar 1 keer.
Dag vier in Coral Bay konden we kiezen uit twee tours. Charlotte (Engels meisje), Lily, Daniel (duitse jongen) en ik hadden gekozen voor de turtletour wat betekende dat we konden uitslapen (niet onbelangrijk). De boot had een glazen bodem, waardoor je de schildpadden kon zien en later zijn we nog twee keer gaan snorkelen. De eerste keer met een gids van de boot op zoek naar een haai (kleine ongevaarlijke) en die hebben we ook gevonden. Verder vooral heel veel koraal gezien. Niet zo kleurrijk als het Great Barrier Reef, maar wel onaangetast en goed zichtbaar zelfs tijdens het snorkelen. ‘s Avonds zijn we naar Exmouth gereden. Hier hebben we (nou ja, Adam) tegen alle regels in een kampvuur op het strand gemaakt en was er bovendien voor iedereen een goedje dat Punch werd genoemd, maar eigenlijk gewoon goedkope witte wijn met wodka en passievruchtlimonade was. Het was logischerwijs een gezellige avond.
De vijfde dag zijn we naar Turqoois bay geweest, wat zo heet vanwege de kleur van het water. Hier hebben we drie keer gesnorkeld. Steeds wat verder uit de kust. Prachtige riffen gezien en met schildpadden gezwommen. Ook hier zwom weer een haai, waarop wij allemaal de tegennatuurlijke reactie hadden om er op af te zwemmen in plaats van hard er vandaan. Hij was gelukkig ongevaarlijk en op wat zonnebrand na is iedereen er ongeschonden van afgekomen.
De 6e en de 7e dag zijn meer in de tour ingevoegd als een manier om snel terug te komen en voor de touroperator om nog geld te vangen voor de bus die toch terug moet, dus veel rijden en weinig doen. We zijn een uur eerder gaan rijden dan normal 5.30 en daardoor konden we nog op tijd naar Hutt River Province een land niet ver van de plek waar we zouden overnachten. Een land??? Ja, een land. Ik heb de stempels van binnenkomst en vertrek in mijn paspoort. Het is een lang verhaal en ik leg het met liefde uit als ik terug kom, maar kort gezegd komt het er op neer dat een Australische man het met de regering aan de stok kreeg over hoeveel hooi hij mocht verkopen. Hij spande een rechtzaak aan en won deze, maar omdat er nu voor hem andere regels golden, hebben ze bedacht dat hij dan maar in een ander land moest wonen, dus is zijn eigen terrain een apart land geworden. Prince Leonard en Princess Shirley (allebei rond de 80) waren in levende lijve aanwezig en hebben hoogstpersoonlijk de paspoorten gestempeld.
‘ s Avonds hebben we geslapen op een boerderij in de middle of nowhere met wederom een prachtige zondsondergang.
De 7e dag zijn we nog in een wildlife park geweest. Hier heb ik geknuffeld met een Joey (babykangaroo) genaamd Bill. Hij was 12 maanden oud. Zijn oudere neef wilde schijnbaar ook met me knuffelen, maar was wat hardhandig wat me een behoorlijke schram opleverde. Mja....volgens de vrouw van het park hebben ze geen hondsdolheid, dus dat hopen we dan maar.
Donderdagavond waren we terug in Perth en zijn we met zijn allen uit eten gegaan. Ik moest rustig aan doen, want ik had mijn laatste duik bij Rottnest Island op de planning staan voor de volgende dag. Rottnest Island is een prachtig eiland voor de kust van Perth. Een dagtrip er naartoe is stervensduur, dus het kwam mooi uit dat ik op deze manier toch naar het eiland zou gaan.......Zou gaan ja.
Vrijdagochtend was het niets anders dan regen, wind en onweer, dus werd de boottocht afgeblazen en heb ik mijn laatste twee duiken wederom vanaf de kust uitgevoerd. Prachtig water, zeker twee meter zicht en ik heb drie zonnebrillen, een matras en een winkelwagentje gezien. Maar al met al heb ik nu officieel mijn open water duikbevret, dus uiteindelijk kan ik nu overal duiken waar ik zou willen.
Nou, Pa, Ma, (jullie zijn waarschijnlijk de enigen die helemaal tot het einde van dit enorme verhaal geinteresseerd zijn gebleven ;)) ik ga afronden. Ben nu in Tasmanie bij Trish en heb ook hier alweer hele mooie dingen gezien en gedaan, maar daarover volgende keer meer.

Aju!


ps. eventuele spelfouten zijn misschien te wijten aan de automatische Engelse spellingcheck, dus daar neem ik geen verantwoordelijkheid voor :D